Za Twoje włosy ubielone, za Twoje plecy przygarbione, za Twe wychudłe, drżące ręce, za oczy wypłakane w męce, za biedne chore Twoje serce, za te miesiące w poniewierce, za samotności Twej cykutę, za modlitw długo w noc pokutę, za łzami pokropione listy, za ten niepokój wiekuisty, za nieprzyjaciół gorzkie drwiny, za wszystką rozpacz Twą z ich winy, za myśli zawsze o mnie pierwsze – płacę Ci, Mamo, nędznym wierszem.